Bochotnica – wieś sołecka położona w zachodniej części województwa lubelskiego, w powiecie puławskim, w gminie Kazimierz Dolny, nad Wisłą. Jest jednym z najstarszych ośrodków osadniczych w Małopolsce zamieszkałym już w okresie pomiędzy VI a X wiekiem. W obrębie wsi archeolodzy odkryli pozostałości siedmiu osad, znajdujących się na wykorzystywanym od wczesnego średniowiecza szlaku handlowym, biegnącym z Rusi przez Lublin, Wąwolnicę i Kazimierz Dolny.
36 km od Sieciechowa
W 1368 źródła po raz pierwszy wspominają o bochotnickim zamku. Powstał on przypuszczalnie po 1340, po najeździe Tatarów na Lubelszczyznę. Król Kazimierz Wielki starał się otoczyć centrum kraju łańcuchami zamków obronnych. Twierdza bochotnicka była bezwieżowa, założona na planie prostokąta o ściętych wielobocznie narożach, co zbliżało ją do kształtu elipsoidalnego. Jako pierwsze powstało skrzydło północne, poprzedzone wcześniejszą basztą na kulminacji wzgórza.
Widok na zamek bochotnicki na 
XIX-wiecznym rysunku z Tygodnika Ilustrowanego
W 1399 zamek od Jaśka z Bejsc odkupili Kurowscy. Okres świetności tego rodu zakończył się wraz ze śmiercią Piotra Kurowskiego, kasztelana lubelskiego, w 1463. Majątek po nim dziedziczyła jego córka Jadwiga, a następnie jej zstępni – Anna i Katarzyna Zbąskie herbu Nałęcz, potem Jan Oleśnicki (syn Katarzyny), będący w 1525 wojewodą lubelskim, a wcześniej – w 1501 posłem królewskim na dwór króla Francji. On też ze względu na dziedziczoną majętność zaczął używać nazwiska Bochotnicki. Z Oleśnickim vel Bochotnickim należy również wiązać renesansową przebudowę bochotnickiego zamku. W tej fazie powstały skrzydła południowe, trójkondygnacyjne, oraz brama wjazdowa i most zwodzony. Pomimo dwukrotnego małżeństwa Bochotnicki nie pozostawił potomstwa. Został pochowany w renesansowym grobowcu na sąsiadującym z zamkowym wzgórzu, wzorowanym na kaplicy Zygmuntowskiej na Wawelu.
Za wikipedia.org
Ruiny zamku w Bochotnicy
fot. K. Siek