Dęblin – gmina miejska w województwie lubelskim, w powiecie ryckim.
Dęblin położony jest w historycznej Małopolsce, w południowo-zachodniej części ziemi stężyckiej, przy ujściu rzeki Wieprz do Wisły, w szerokiej dolinie rzecznej, która osiąga 15 km szerokości. Dolina ma budowę terasową. Najstarsza terasa położona jest 20 m nad zwierciadłem Wisły.
Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie powstało 1 kwietnia 2011 roku na bazie kolekcji lotniczej Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Powietrznych w Dęblinie. Uroczyste otwarcie muzeum nastąpiło 26 sierpnia 2011 roku. W dniu otwarcia Muzeum eksponowane było kilkadziesiąt samolotów, kilka śmigłowców, radary
i rakiety przeciwlotnicze.
Pomnik lotników – Dęblin
fot. K. Siek
Muzeum lotnictwa w Dęblinie
fot. K. Siek
We wrześniu 2011 roku Rada Miasta Dęblina przyznała muzeum dotację z budżetu Miasta, na zakup czterech samolotów eksponowanych dotychczas, w ramach Wystawy Sprzętu Lotniczego w Łodzi. Tymi samolotami były Lim-5 nr 305, Lim-6 nr 427, MiG-21PF nr 1702 oraz Su-20 nr 6255.
Muzeum Sił Powietrznych w Dęblinie
Ulica Dywizjonu 303 nr 12
08-521 Dęblin
Za Muzeum Sił Powietrznych
Quest do pobrania: Quest_Szlakiem deblinskiej przeszlosci
Twierdza Dęblin (Iwangorod) – zespół obiektów fortecznych wzniesionych przez Rosję w XIX wieku u zbiegu Wieprza i Wisły, w miejscowości Dęblin.
Twierdza bastionowa 1832-1878
Brama Lubelska Cytadeli fot. wikipedia.org
Twierdza Dęblin
fot. K. Siek
Budowę twierdzy rozpoczęto wkrótce po klęsce powstania listopadowego. Prócz zadań obronnych, miała ona podobnie jak Cytadela Aleksandrowska w Warszawie pełnić funkcje policyjne. Twórcą umocnienia był generał Iwan Dehn, twórca większości wznoszonych ówcześnie rosyjskich fortyfikacji, między innymi rozbudowywanej Twierdzy Modlin czy wspomnianej Cytadeli Aleksandrowskiej. Budowę rozpoczęto w 1832 roku i kontynuowano je do roku 1847. W efekcie powstała położona na prawym brzegu Wisły twierdza bastionowa o narysie pięciobocznym (pentagonalnym). Ponadto na lewym brzegu Wisły wybudowano przedmoście, zwane Fortem Gorczakowa. Twierdza i miasto Dęblin nosiły w tym czasie nazwę Iwangorod – od imienia namiestnika Królestwa, Iwana Paskiewicza.
Twierdza fortowa 1878-1915
Brama fortu II „Mierzwiączka”
fot. wikipedia.org
Na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XIX wieku przystąpiono do modernizacji i rozbudowy rosyjskich fortyfikacji. W jej ramach Twierdza Iwangorod została zmieniona w twierdzę fortową. Wzniesiono system 7 ceglano-ziemnych fortów, z których trzy znajdowały się na lewym brzegu Wisły. W 1909 roku twierdza została skasowana. W następnych latach wiele elementów twierdzy zostało rozebranych bądź wysadzonych. Kolejna zmiana planów tuż przed wybuchem pierwszej wojny światowej ponownie nadała Dęblinowi status twierdzy i zadanie obrony przepraw przez Wisłę.
W latach 1914–15 okolice twierdzy były polem ciężkich zmagań między wojskami rosyjskimi a niemieckimi i austro-węgierskimi. Sama twierdza jednak została opuszczona w tych samych dniach, co inne umocnienia rosyjskie na zachodzie Cesarstwa. 4 sierpnia 1915 roku do twierdzy wkroczyły wojska niemieckie.
Losy po 1915 r.
W okresie międzywojennym cytadelę obsadzało Wojsko Polskie, zaś w większości fortów kontynuowano prace rozbiórkowe. W Dęblinie i jego rejonie mieściły się bardzo ważne magazyny wojskowe (w Stawach) oraz słynna szkoła lotnicza.
W roku 1939 wielkie tempo niemieckiej ofensywy nie pozwoliło zorganizować obrony Wisły na tym odcinku. Tragicznym dowodem na błędy popełnione w tym okresie przez stronę polską jest wysadzenie wspomnianej składnicy w Stawach. Zniszczone zostały wtedy ogromne ilości sprzętu wojennego, w tym około 200 tysięcy karabinów.
W czasie okupacji na terenie twierdzy mieścił się obóz jeniecki. W 1944 roku w rejonie Dęblina toczyły się bardzo ciężkie walki między wojskami radziecko-polskimi a niemieckimi. Na terenie twierdzy znajduje się cmentarz żołnierzy Armii Radzieckiej
Obecnie cytadela Twierdzy Dęblin zajęta jest przez Wojsko Polskie. Pozostałości istniejących fortów są opuszczone. Stosunkowo najlepiej zachowanym jest Fort II „Mierzwiączka”.
Za wikipedia.org